Na de Jaarwisseling werden we onverwacht getroffen door een zwaar noodlot.
Onze lieve Mira heeft op elfjarige leeftijd het leven gelaten. Deel van mijn hart… deel van mijn leven…
Het is zwaar om zo’n vaste en geliefde (geen hond, maar) vriend en maatje te moeten missen. En al was ze oud geworden het is moeilijk te accepteren, dat ze niet meer rond je loopt en je op allerlei manieren duidelijk maakt wat ze op dat moment wil hebben of wat je voor haar moet doen.

Dit Dierbare lieve meisje … 11 jaar was ze aan je zij. Maar als ze er niet meer is, dan besef je volledig wat Mira al die tijd voor je betekende. …Ze was alles in één. Ze was in de eerste plaats een lief en slim persoontje.
Van het moment dat ze een beetje kon lopen had ze zich altijd duidelijk zichtbaar opgesteld, als pup al anderen voorbij naar me toe kruipend als of ze wil zeggen… – zie je mij ? ik ben hier! .. en dat werd alleen maar meer. Zo is ze gebleven , al die jaren – Zie je mij? Ik ben hier! Wat gaan we doen?
Ze was een echt onderdeel van het gezin. Waar wij gingen, was ze ook, haar kon je overal zonder problemen meenemen, ze wist zich overal te gedragen en aan te passen, …en kon mij ontzettend goed lezen.
Verder was het een super mooie teef, die op ieder exterieur evenement de show stal. Ze heeft veel verdiensten op haar naam en dat ging door tot op oude leeftijd, vorig jaar werd ze nog Veteraan Kampioen.
Daarnaast was het bovendien een hond die niets liever deed dan werken, zeer gepassioneerd moedig en onverschrokken. ZTP en IPO waren leuke onderdelen. Met haar heb ik dan ook het erg zware Ankörungs-examen gedaan. Ze slaagde met vlag en wimpel.
We hebben met haar veel mee gemaakt, veel beleefd en geleefd, velen hebben haar gekend…
Ze was een ster voor de kennel, ze was een ster van een persoon.
Ze leeft voort in haar kinderen en kleinkinderen…. Maar wat mis ik haar verschrikkelijk …
Mira overleed aan een mild-tumor bloeding, waar we nog een poging hebben gedaan om haar te redden, maar niet op tijd hebben kunnen ingrijpen…